کلام مبارک مولایمان ، سیدالشهداء، ابو عبدالله ، حسین بن على علیه السلام است که در دعاى عرفه فرمود: چگونه با آنچه که در وجودش محتاج توست ، بر (وجود) تو استدلال آوریم ؟! آیا جز تو را ظهورى است که تو را نیست ، تا آن ، مظهر تو باشد؟!.
پس ، خداى تعالى بالاتر و والاتر از آن است که ذاتش به واسطه خلقش شناخته شود، بلکه باید گفت که حقیقت غیر او شناخته نشود جز به او.
امام صادق علیه السلام فرموده است :
من قال فینا بیت شعر، بنى الله له بیتا فى الجنه ؛کسى یک بیت شعر درباره ما بگوید، خداوند براى او بیتى در بهشت بنا مى کند.
و نیز آن امام به حق ناطق فرموده است : من انشد فى الحسین علیه السلام بیتا من شعر فبکى او تباکى فله الجنه ؛کسى که در ماتم سالار شهیدان امام حسین علیه السلام بیتى سرود، پس گریست (اگر فعل بکى از تبکیه باشد، بدین معنى است که دیگران را به گریستن برانگیخت )، و یا خود را به گریه زد، مر او را بهشت است .
در آخر دعایى از امام حسین علیه السلام ، این گونه آمده است : اساءلک بکل اسم سمین به نفسک ، او انزلته فى شى ء من کتبک ، او استاءثرت به فى علم الغیت عندک ؛ تو را با هر اسمى که خود را به آن نامیده اى ، یا در یکى از کتابهایت آورده اى و یا در علم غیبت نگهداشته اى ، مى خوانیم .
مناسبت نقل در این مقام کلام سید نعمت الله جزائرى شوشترى در کتاب انوار نعمانیه است :
عده اى از موثقین حکایت کرده اند که : شاه اسماعیل وقتى بر بغداد دست یافت به مشهد حضرت امام حسین آمد و از برخى مردم شنید که به حر بن یزید ریاحى طعن مى زدند، وى به نزد قبر وى آمد و دستور داد که نبش قبر وى نمایند، او را خوابیده به همان وضعى یافتند که شهید شده و دیدند بر سر وى دستمال بسته شده ، شاه اسماعیل - نور الله ضریحه - خواست آن دستمال را بردارد؛ زیرا در کتب سیر و تواریخ نقل شده بود که آن دستمال حسین علیه السلام است ، که سر حر را در آن واقعه اى که مجروح شد بست و بر همان هیاءت دفن گردیده است ؛ وقتى آن دستمال را از سرش باز کردند، خون حر راه افتاد به طورى که قبر از آن پر شد، وقتى آن دستمال را بر سر بستند، خون باز ایستاد وقتى دوباره آن را باز کردند خون راه افتاد، و هر چه خواستند به غیر آن دستمال جلوى خون را بگیرند ممکن نشد. پس بر آنها حسن حال حر روشن شد، شاه فرمان داد که بر قبر وى ساختمانى بسازند، و خادمى براى قبر وى برگمارند تا در آن خدمت کند.
صمد یعنى چه ؟ جناب ابن بابویه در توحید از حضرت سید الشهداء علیه السلام امام ابى عبدالله الحسین علیه السلام ، که : انما یعرف القرآن من خوطب به ، در باب تفسیر قل هو الله احد روایت کرده است که :
الصود الذى لا جوف له ؛ صمد آن کسى است که براى او جوف نیست . اجوف نیست ، جاى خالى ندارد، پر است .اگر یک خردل را، یک ذره را از حیطه وجودى او به در ببرى ، او را اجوف دانسته اى نه صمد.