الهی شاد بدانیم که اول تو بودی و ما نبودیم. کار تو در گرفتی و ما نگرفتیم. قسمت خود نهادی و رسول خود فرستادی...

الهی هرچه بی طلب به ما دادی به سزاواری ما تباه مکن و هر چه به جای ناکرد از نیکی به عیب ما از ما بریده مکن و هر چه سزای ما ساختی بنا بسزایی ما جدا مکن.

الهی آنچه ما خود کشتیم به بر میار و آنچه تو ما را کشتی آفت ما از آن باز دار.

الهی از نزدیک نشانت می دهند و برتر از آنی و دورت پندارند و نزدیکتر از جانی. موجود نفس های جوانمردانی، حاضر دل های ذاکرانی. ملکا تو آنی که خود گفتی و چنان که گفتی آنی.

الهی در این درگاه همه ما نیازمند روزی باشیم که قطره ای از شراب محبت بر دل ما ریزی تا که ما را بر آب و آتش بر هم آمیزی.

الهی دیگران مست شرابند و من مست ساقی، مستی ایشان فانی است و از من باقی.

مست توام از جرعه و جام آزادم                    مرغ توام از دانه و دام آزادم
مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو              ورنه من از این هر دو مقام آزادم

الهی روزگاری تو را می جستم خود را می یافتم، اکنون خود را می جویم و تو را می یابم.

الهی تا از مهر تو اثر آمد، دیگر مهر ما به سر آمد.

الهی ای مهربان فریادرس، عزیز آن کس که او با تو یک نفس، نفسی که آن را حجاب ناید از پس.
الهی گهی به خود نگرم گویم از من زارتر کیست؟ گهی به تو نگرم گویم از من بزرگوارتر کیست؟
الهی ای سزای کرم، ای نوازنده عالم، نه با وصل تو اندوه است و نه با یاد تو غم.
الهی ادای شکر تو را هیچ زبان نیست و دریای فضل تو را هیچ کران نیست و سر حقیقت تو بر هیچ کس عیان نیست، هدایت کن بر ما رهی که بهتر از آن نیست.

یارب ز ره راست نشانی خواهم          باز باده آب و خاک جانی خواهم
از نعمت خود چو بهره مندم کردی       در شکرگزاریت زبانی خواهم

الهی ما از غافلانیم نه از کافرانیم، نگاهدار تا پریشان نشویم و در راه آر تا سرگردان نشویم.

الهی پسندیدگان تو را به تو جستند و به تو پیوستند، ناپسندیدگان تو را به خود جستند و بگسستند. نه او که پیوست به شکر رسید، نه او که گسست به عذر رسید.

مناجاتی از خواجه عبدالله انصاری

منبع: سایت سازمان تبلیغات اسلامی