مبرد در کتاب الکامل نقل کند که : مردى قریشى - که مامش را نمیدانم - گفت : روزى در کنار سعید بن مسیب نشسته بودم که مرا گفت : دائیان تو کیانند؟
گفتن : مادرم کنیز بوده است .
با این حرف ، گویى از چشمانش بیافتادم . اندکى بعد، سالم بن عبدالله بن عمر بن خطاب آمد و چون از پیش او رفت گفتم : اى عمو! این که بود؟
سعید بن مسیب گفت : سبحان الله العظیم ! آیا او را که از قوم توست ! نمى شناسى ؟ او، سالم بن عبدالله بن عمر است .
پرسیدم : مادرش کیست ؟
گفت : مادرش کنیز است .
اندکى گذشت و على بن حسین بن على بن ابى طالب علیه السلام آمد و بر او سلام کرده ، نشست و سپس برفت . از سعید بن مسیب پرسیدم : اى عمو! او کیست ؟
سعید گفت : او کسى است که روا نباشد مسلمانى او را نشناسد! او على بن حسین بن على بن ابى طالب علیه السلام است .
پرسیدم : مادرش کیست ؟
پاسخ داد: مادرش کنیز است .
در این هنگام گفتن : اى عمو! به نظر رسید که چون گفتن ، مادرم کنیز است ، از ارزش من نزد تو کاسته شد؛ ولى من نیز چون اینانم و از این ، باکى ندارم . (مرد قریشى ادامه مى دهد:) پس از آن ، نزد او بزرگى و جلالتى یافتم .