ساده زیستی یک حالت و رفتار اخلاقی است که بر پایه عقیده و نگرش ایمانی درباره ارزش زندگی و ملزومات و رفاه آن استوار است و مفهوم ساده زیستی مانند خیلی از مسائل دیگر دارای سوء تعبیرهایی هم می‌باشد که بعضی‌ها معنی درست آن را نفهمیده‌اند. در حالیکه اهل بیت این مصادر معرفت و این انوار هدایت، معنای ساده زیستی را به خوبی برای ما روشن می‌سازند.
امام علی بن موسی الرضا (ع) درباره این ویژگی رفتاری و اخلاقی آنگونه می‌پندارد که پدران گرامی ایشان آن را بیان داشته‌اند. درباره او می‌گویند که در تابستان بر روی حصیر و در زمستان بر روی زیلوی کهنه که با لباس می‌پوشاندند، می‌نشستند تا مردم متوجه آن نشوند. امام رضا(ع) با آنکه موقعیت بالایی داشتند و می‌توانستند بهترین زندگی را داشته باشند ولی از زینتهای دنیوی و ملزومات آن دوری گزیدند ولی ظاهر خود را مرتب می‌ساخت تا در مقابل مردم، ظاهری معمولی داشته باشد تا مردم درباره ایشان تفکر ریا را در سر نپرورانند. ارتباط او با خداوند متعال به دور از هر گونه تجمل و دنیادوستی بود.
کنیز حضرت امام رضا (ع) زندگی داخلی حضرت را چنین توصیف کرده است که: سادگی طبع، عبادت دور از ریا و زندگی به دور از تجملات و کاخ نشینی متداول آن زمان، زندگی شخصی امام را تشکیل می‌داد. همچنین می‌گوید: با عده‌ای از کنیزکان در کوفه بودیم که مأمون ما را خرید و به کاخ او رفتیم در آنجا بهشتی از خوراکیها، نوشیدنیها و پولهای فراوان بود تا اینکه مرا به امام رضا (ع) بخشید. وقتی به خانه حضرت رفتم همه آن چیزها را از دست دادم و شبها برای نماز بیدار می‌شدم و این شدیدترین شرایط برای ما بود.
امام (ع) کسی است که گفتار و کردارش برای مردم الگو است. هیچ کس نمی‌تواند ادعای امامت کند مگر اینکه کردارش درس باشد و به چیزی که مردم را به آن دعوت می‌کند. از خود ظاهر سازد و مردم شاهد آن باشند.
منبع : مجله گلستان قرآن - شماره 106 - گوشه ای از زندگانی امام رضا (ع)
به نقل از : پایگاه مجلات تخصصی