امام صادق (ع ) فرموده است : حق تعالى مرا از ذات آفریده است و حال این که من از او جدا نیستن ؛ زیرا که نور خورشید از او جدا نیست .
سپس مرا به من (به جدول وجودى من ) ندا فرمود و از من )از جدال وجودى من ) خطاب کرد و پس گفت : من از تو کیستم ؟ و تو از من کیستى ؟
پس به لطافتم (به لطیفه روحانیم ) جواب داده ام که : توکل من و اصل منى . از تو ظاهر شده ام و در من اشراق کرده اى . من کلمه ازلى تو و فطرت ذاتى توام . نهان من قدیم و عیان من محدث است .
کسى مرا شناخت تو را وصف مى کند. کسى به من پیوست عزت تو مرا وصف مى کند. و یا این که وصف مى کند مرا عزت تو را (یعنى عزت تو را در من وصف مى کند) . تو غیر من نیستى (بینونت از من ندارى ) تا دو عدد (دو واحد کم عددى ) بوده است . و مرا از چیزى (غیر فیض وجودت ) خلق نکرده اى تا بازگشت من به سوى جز تو بوده باشد.پیش از این (پیش از محدث بودنم ) بسته بودم و حقا در ذات تو بوده ام ، پس مرا رها کرده اى و (از خود) جدا نکردهاى ، پس تو از منى بدون تبعیض ، و من از توام بدون تحول و برگشتگى . تو از من پنهان و من از تو گویایم ، پس تو به من ستوده مى شوى . و من بعض و تو کلى ، و من با شمایم مى شنوم و مى بینم .